Kilka dni temu informowaliśmy, że most na ulicy Zamkowej będzie miał patrona. Oficjalnie jest nim pianista Karol Nicze. 

Przeczytaj też: Dlaczego most im. Niczego? I to w Pabianicach, skąd pochodził świtowej klasy konstruktor mostów?

Kolejnym wybitnym pabianiczaninem, który "dostał swój kawałek podłogi" jest dyrygent i kompozytor Henryk Debich. 

Urzędnicy miejscy zasięgnęli opinii Zarządu Powiatu Pabianickiego i po akceptacji propozycji postanowiono projektowaną na Zatorzu ulicę nazwać imieniem mistrza. Pomysł zatwierdzono podczas ostatniej sesji Rady Miejskiej. Wniosek o nadanie jednej z ulic miasta imienia sławnego dyrygenta złożyli członkowie Towarzystwa Muzycznego im. Karola Nicze.

Jak czytamy w uchwale, „ulicę tę tworzą działki nr 263/12, nr 264/8 i nr 265/3 o łącznej powierzchni działek 6.966 m kw., powstałą z nieruchomości położonych w Pabianicach przy ul. Gruntowej 11, 11A i 11B zalicza się do dróg gminnych i ustala się jej przebieg na terenie Miasta Pabianice. Ulicy, o której mowa w § 1 nadaje się nazwę „Henryka Debicha”.

Henryk Debich ma już swoją ulicę, ale w Łodzi. W 2017 roku nadano jego imię ulicy (na łódzkiej Radiostacji) krzyżującej się z ul. Narutowicza. W tym samym roku odsłonięto tablicę pamiątkową na ścianie gmachu Radia Łódź. W pabianickim muzeum Henryk Debich ma swoją salę i tablicę pamiątkową na ścianie Miejskiego Ośrodka Kultury. W 2011 roku został też Ikoną Kultury Pabianic.

Kim był Henryk Debich

Polski dyrygent i kompozytor, aranżer i pedagog. Urodził się w 1921 r. w Pabianicach w rodzinie muzycznej. Jego ojciec Bernard Debich (1892–1965) był m.in. kapelmistrzem zakładowej orkiestry w fabryce „Kruschego i Endera”, a matka, bracia i siostry śpiewali w chórach. Ukończył studia na Wydziale Teorii, Kompozycji i Dyrygentury w łódzkiej PWSM. W czasie II wojny światowej został aresztowany 16 maja 1940 r. i osadzony w oczekiwaniu na transport w obozie przejściowym na Radogoszczu w Łodzi, skąd wywieziono go do obozu koncentracyjnego w Dachau. Zwolniony po 1,5 roku, wrócił do Pabianic i zatrudnił się w fabryce maszyn Waldemara Kruschego. Następnie wyjechał do Freiwaldu, gdzie przebywał do końca wojny i współpracował z czeską organizacją podziemną.

Przeczytaj też: MAESTRO. Opowieśc o Henryku Debichu

Po wojnie w latach 1946–49 pracował jako nauczyciel w pabianickiej szkole muzycznej i nawiązał współpracę z Polskim Radiem. Był współzałożycielem, a od 1952 r. dyrygentem i kierownikiem artystycznym Orkiestry Rozrywkowej Polskiego Radia i Telewizji w Łodzi, którą prowadził do 1991 r. Z orkiestrą tą nagrał ponad 50 płyt oraz muzykę do 20 filmów. Był wieloletnim kierownikiem muzycznym i dyrygentem na festiwalach w Opolu, Sopocie, Kołobrzegu i Zielonej Górze. Specjalizował się w repertuarze rozrywkowym. Współpracował także z operą, filharmonią oraz Teatrem Muzycznym w Łodzi. W latach 1954–1956 był wykładowcą łódzkiej PWSM. Jako dyrygent i aranżer współpracował z orkiestrami m.in. w Belgii, Czechosłowacji, Grecji, Holandii, na Kubie i Portugalii. W 1993 otrzymał za całokształt działalności artystycznej nagrodę „Bursztynowego Słowika”, zaś w 1995 r. medal 70-lecia Polskiego Radia. W 1996 r. Łódzka Rozgłośnia Polskiego Radia uhonorowała go z okazji 50-lecia pracy artystycznej „Diamentową Batutą”. Zmarł w rodzinnych Pabianicach 4 lipca 2001 r.